Εουτζένιο Μοντάλε, Ποιήματα

Η ζωή σε πρόζα

Είναι γεγονός ότι η ζωή δεν εξηγείται

ούτε από τη βιολογία

oύτε από τη θεολογία.

Η ζωή έχει βάθος

ακόμη κι όταν περνάει αμέσως

σαν τη ζωή της πεταλούδας -

η ζωή παραμένει πλούσια

ακόμη κι όταν το χώμα είναι ξερό.

Ανελέητος είν' ο αγώνας

για να καταλήξει ανούσια κι αφόρητη.

Δεν μένει παρά το ασύνειδο βάθος

η τελευταία φάρσα του ξέπνοου θεάτρου μας.

Θα έστελνα σε καταναγκαστικά έργα ή στην κρεμάλα

όποιον την πιστεύει ή την υπομένει. Είναι φανερό ότι ο ανήδεος

αρκεί για να σκεπάζει το σκοτάδι.
*

[trad.: Silio D'Aprile/μτφρ.: Silio D'Aprile]


***
Mottetti


Το ξέρεις, να σε ξαναχάσω
πρέπει, και δεν μπορώ.
Σα σημάδι διορθωμένο μου σαλεύει
κάθε έργο, κάθε κραυγή, κι η αρμυρή ακόμα
πνοή που πλημμυράει τους μώλους
και τη χλωμή άνοιξη κάνει
στη Σοττορίπα.

Τόπος από σιδερικά κι από δενδροφυτείες
σε δάσος μες στου αποσπερνού τη σκόνη.
Ασταμάτητο βούισμα έρχεται απόξω, σα νύχι
σπαράζει τα τζάμια. Το χαμένο ζητάω
σημάδι, το μόνο θύμημα που είχα σα χάρη
από σένα.
Κ’ η κόλαση είναι σίγουρη.


Μετ. Μαργαρίτα Δαλμάτη.

***

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ

Να μπορούσα τουλάχιστον να κλείσω

Σ’ αυτό μου το ρυθμό που αγκομαχά

Κάτι απ’ το παραμιλητό σου·

Να μου δινόταν να ταιριάσω

Στις δικές σου φωνές την τραυλή μιλιά μου,-

Εγώ που ονειρευόμουν να σου κλέψω

Τα λόγια τ’αρμυρά

Όπου φύση και τέχνη γίνονται ένα

Για να διαλαλήσω πιο καλά τη μελαγχολία μου

Γερασμένου παιδιού που δεν έπρεπε να συλλογάται.

Κι ωστόσο δεν έχω άλλα απ΄τα φθαρμένα γράμματα

Των λεξικών, και τη σκοτεινή

Φωνή που για έρωτα μιλεί, σβήνει

Γίνεται αξιοθρήνητη φιλολογία.

Δεν έχω άλλα από τα λόγια αυτά

Που σαν δημόσιες γυναίκες

Προσφέρονται σ’ όποιον τις θέλει·

Δεν έχω άλλες απ’ τις κουρασμένες τούτες φράσεις

Που κι αύριο μπορεί να μου τις κλέψουν

Ρέμπελοι φοιτητές γι’ αληθινούς στίχους.

Κι η βοή σου αυξαίνει κι απλώνεται

Γαλάζιος ο νέος ίσκιος.

Μ’ αφήνουν οι σκέψεις μου για δοκιμή.

Αισθήσεις δεν έχω, ούτε νου. Δεν έχω όρια.

μετάφραση: Δημήτρης Νικολαρεΐζης